Ολόκληρη η ανακοίνωση της Λαϊκής Ενότητας:


Συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας την Τέταρτη 2/5/2018 στις 2:00 το μεσημέρι σε συμβολαιογραφείο επί της οδού Ακαδημίας 62 στην Αθήνα

Μαζικά και αποφασιστικά απαντάμε με την παρουσία μας στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς σε όλη τη χώρα.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Λαϊκής Ενότητας την Τετάρτη 2/5/2018 σε συμβολαιογραφείο επί της οδού Ακαδημίας 62 στις 2:00 το μεσημέρι στην Αθήνα.

Μεταξύ των εκατοντάδων ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, που έχουν ανακοινωθεί και αυτή την Τετάρτη είναι :

-       Διαμέρισμα 60τ.μ. με μια μικρή αποθήκη 5,8τ.μ στο Μαρούσι, με πρώτη προσφορά 88.000 ευρώ

-       Διαμέρισμα 101τ.μ. στην Ηλιούπολη, με πρώτη προσφορά 124.000 ευρώ

Παράλληλα εκπλειστηριάζονται δεκάδες ακίνητα για χρέη κάτω των 300.000 ευρώ, όπως επίσης έχουν αρχίσει ήδη οι πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο πάνω από 500 ευρώ!

Η αναλγησία κυβέρνησης και δανειστών αναδεικνύεται κάθε στιγμή.

Ο δικός μας αγώνας όμως συνεχίζεται.

Δεν μας σταματούν ούτε οι διώξεις, ούτε τα ιδιώνυμα, ούτε η προσπάθεια κατασυκοφάντησης από την κυβέρνηση και ορισμένα ΜΜΕ.

Αντίθετα ενισχύουν την αποφασιστικότατα μας.

Όλοι και όλες έξω από το συμβολαιογραφείο Ακαδημίας 62 την Τετάρτη 2/5/2018 στις 2 :00 το μεσημέρι.

Μετά από πολύωρη μάχη με τις φλόγες και τους καπνούς υπό έλεγχο τέθηκε τελικά η μεγάλη φωτιά που ξέσπασε νωρίς το μεσημέρι της Πρωτομαγιάς στο εργοστάσιο μπαταριών της Sunlight της ΓΕΡΜΑΝΟΣ στο Όλβιο Ξάνθης.

Λόγω της ημέρας στο εργοστάσιο βρισκόταν ελάχιστοι, από τους 700 περίπου συνολικά, εργαζόμενους.

Ο κίνδυνος τοξικών αερίων για την περιοχή κινητοποίησε κι ανησύχησε πολύ τις Αρχές.

Προληπτικά μέτρα, προστασίας των κατοίκων εφαρμόζονται ήδη και για τα επόμενα δυο 24ωρα σε ακτίνα 15 χιλιομέτρων από το εργοστάσιο κατασκευής μπαταριών Sunlight στο Όλβιο της Ξάνθης.

Σήμερα 2 Μαίου 2018 θα παραμείνουν κλειστά τα δημοτικά σχολεία και τα νηπιαγωγεία στις περιοχές που βρίσκονται κοντά στο εργοστάσιο.

Σε έκτακτη σύσκεψη στην Περιφερειακή Ενότητα Ξάνθης, τονίστηκε ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ή πανικού από τους κατοίκους της περιοχής.

Αναμένονται οι μετρήσεις του πανεπιστημιακού εργαστηρίου για τα αιωρούμενα σωματίδια στο περιβάλλον ή για ενδείξεις τοξικών αερίων για την περιοχή.
Οι φορείς συνέστησαν στους κατοίκους των οικισμών που βρίσκονται κοντά στο εργοστάσιο να μην έχουν επαφή με το φυσικό περιβάλλον και να λάβουν όλα τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα προστασίας.


Ειδικότερα, συνίσταται να αποφεύγονται οι άσκοπες μετακινήσεις ενηλίκων ενώ τα παιδιά να παραμείνουν μέσα στα σπίτια. Συνισταται το πλύσιμο του εξωτερικού περιβάλλοντος των σπιτιών με άφθονο νερό, ενώ για τις επόμενες 48 ώρες συνιστάται να αποφεύγονται οι αγροτικές εργασίες.








πηγές ΕΡΤ , ΑΠΕ

Σεισμική δόνηση 4,1 βαθμών σημειώθηκε στις 23:50 της Τρίτης 1 Μαΐου στην Αττική, με το επίκεντρό της να εντοπίζεται 29 χιλιόμετρα βόρεια-βορειοανατολικά της Αθήνας, σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο.

Η δόνηση έγινε αισθητή από πολλούς κατοίκους του λεκανοπεδίου. Ο σεισμός θεωρείται ότι ήταν επιφανειακός, με το εστιακό του βάθος να υπολογίζεται στα 5 χιλιόμετρα.

Δεν έχουν αναφερθεί υλικές ζημιές μέχρι στιγμής.














ΑΠΕ

Τι συνεπάγεται για την Οικονομία, τους Εργαζόμενους και την Αριστερά, η 4^η «βιομηχανική επανάσταση»

Συνέντευξη Γιάννη Τόλιου* στο «Δρόμο της Αριστεράς» (28.4.18)

Ε: Τι συνίσταται η 4^η βιομηχανική επανάσταση και ποια η διαφορά από τις προηγούμενες;

Στην εποχή του καπιταλισμού, οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι κυρίως προϊόν του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, στην προσπάθεια μείωσης του κόστους παραγωγής και μεγιστοποίησης κερδών. Κατά την 1^η βιομηχανική επανάσταση (με κινητήρια δύναμη τον ατμό), έχουμε πέρασμα στη μεγάλη μηχανοποιημένη παραγωγή, η οποία συνοδεύεται από ταξική διαφοροποίηση ελεύθερων εμπορευματο-παραγωγών, σε προλετάριους-εργάτες και αστούς-κεφαλαιοκράτες, δημιουργώντας παράλληλα μια εφεδρική στρατιά ανέργων. Οι μισθωτοί εργάτες στην καλύτερη περίπτωση παίρνουν την αξία της εργατικής τους δύναμης (μέσα συντήρησης ιδίων και οικογενειών τους), ενώ τα οφέλη της βιομηχανοποιημένης παραγωγής πάνε στους καπιταλιστές.

Κάτι ανάλογο ισχύει στη 2^η βιομηχανική επανάσταση, η οποία έχοντας κινητήρια δύναμη τον ηλεκτρισμό και το «φορντικό-τεϋλορικό» μοντέλο οργάνωσης της εργασίας και δημιουργίας μονοπωλιακών ενώσεων, πέτυχε αύξηση παραγωγικότητας, μείωση κόστους παραγωγής και αύξηση κερδών, ενώ οι εργάτες στην καλύτερη περίπτωση είχαν μισθούς επιβίωσης, με μόνιμο συνοδοιπόρο τη στρατιά ανέργων. Βέβαια με σκληρούς ταξικούς αγώνες, οι εργαζόμενοι πέτυχαν σημαντικές κατακτήσεις, οι οποίες βρήκαν έκφραση στο λεγόμενο «κοινωνικό κράτος», βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, κά.

Ωστόσο με το πέρασμα στη 3^η βιομηχανική επανάσταση (τεχνολογίες επικοινωνιών-πληροφορικής, μικροηλεκτρονικής, κά) και στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης (πολιτική απορρύθμισης, ελαστικοποίησης εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεων, κά), τα πλεονεκτήματα των νέων τεχνολογιών (αύξηση παραγωγικότητας και εισοδήματος), πήγαν υπέρ των πολυεθνικών εταιριών και κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο που 1% του πληθυσμού του πλανήτη (με περιουσία πάνω από 1 εκατ. δολ.), κατείχε το 2017 πάνω από 50% του παγκόσμιου πλούτου, σε σχέση με 45,5% στις αρχές 2000. Το γεγονός δηλώνει, ότι και η 4^η βιομηχανική επανάσταση θα έχει ανάλογα αποτελέσματα, αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες ανάπτυξης και κατανομής των πλεονεκτημάτων τους.

Ε: Ποια πεδία και ποιες εφαρμογές αφορά η νέα βιομηχανική επανάσταση;

Η λεγόμενη 4^η βιομηχανική επανάσταση, στηρίζεται στην παραπέρα ανάπτυξη των τεχνολογιών μικροηλεκτρονικής, βιοτεχνολογίας, πληροφορικής και αύξησης συνολικά του ρόλου της «γνώσης» στην υλική παραγωγή, η οποία σηματοδοτείται με ανάπτυξη της «ρομποτικής», της «τεχνητής νοημοσύνης», της «νανοτεχνολογίας», της «γονιδιωματικής», του «διαδικτύου πραγμάτων» (ΙοΤ), του «κυβερνοχώρου», της «ανάλυσης μαζικών δεδομένων» (bigdataanalysis), κά. Κάθε μια από τις συγκεκριμένες «βιομηχανίες του μέλλοντος», δημιουργεί ευκαιρίες, αλλά εμπεριέχει και κινδύνους, έχει πλεονεκτήματα αλλά και αρνητικές παρενέργειες, ιδιαίτερα στο πεδίο της απασχόλησης, ασφάλειας προσωπικών δεδομένων, διεύρυνσης των ανισοτήτων, προστασίας των δημοκρατικών δικαιωμάτων, κά.

Ειδικότερα με την ανάπτυξη της «ρομποτικής» και «τεχνικής νοημοσύνης», θα πάψουν πολλές από τις χειρονακτικές εργασίες και θα καταργηθούν τα αντίστοιχα επαγγέλματα (χειρώνακτες εργάτες στη βιομηχανία, κατασκευές, εξόρυξη, αγροτικό τομέα, οδηγοί μέσων μεταφοράς, πωλητές σε εμπορικά καταστήματα, λογιστές, διοικητικοί υπάλληλοι, πωλητές μέσω τηλεφώνου, εφοριακοί, αναλυτές δεδομένων, κά). Από την άλλη θα αναβαθμιστούν οι εργασίες που απαιτούν δημιουργικότητα, επιτελικότητα, πρωτοβουλία, κοινωνική επαφή, συναίσθημα, κά. Ιδιαίτερα σημαντική προβλέπεται να είναι η εισφορά της ρομποτικής σε διάφορους τομείς ιατρικών υπηρεσιών, σε υπηρεσίες στήριξης ατόμων με ειδικές ανάγκες κά.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις που αφορούν 15 αναπτυγμένες χώρες, λόγω αυτοματοποίησης των εργασιακών διαδικασιών, θα επέλθει μείωση 7,1 εκατ. θέσεων εργασίας ως το 2020, ενώ προβλέπεται να δημιουργηθούν μόνο 2,1 εκατ. νέες θέσεις απασχόλησης σε εξειδικευμένες εργασίας, ενώ το μερίδιο των ρομπότ στην παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή θα εκτιναχτεί από 10% το 2015, στο 45% το 2025. Ταυτόχρονα προβλέπεται αύξηση της παραγωγικότητας εργασίας κατά 30% σε πολλούς τομείς της βιομηχανίας, καθώς και μείωση του εργατικού κόστους, κατά 18-33% ως το 2020.

Ε: Ποιες οι συνέπειες της γενικευμένης χρήσης «ρομπότ» στους εργαζόμενους και στην κοινωνία;

Το κρίσιμο πρόβλημα με την 4η βιομηχανικής επανάσταση και τις ψηφιακές τεχνολογίες, βρίσκεται στο ότι η ανάπτυξη και αξιοποίηση γίνεται υπό καθεστώς ελεύθερης αγοράς και νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τα οφέλη (αύξηση παραγωγικότητας) καρπώνονται κυρίως μεγάλοι κεφαλαιούχοι (πολυεθνικές εταιρίες), ενώ πολύ λίγο ή καθόλου οι εργαζόμενοι. Εκτός από εκτόπιση εργατικών χεριών, οι ψηφιακές τεχνολογίες σε συνθήκες νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, οδηγούν σε ακραίες μορφές ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, σε αύξηση μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης και ένταση εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, κά.

Ειδικότερα το μοντέλο των «mini-jobs», τείνει να γίνει μια «κανονικότητα» στις αναπτυγμένες χώρες. Το ρόλο του σύγχρονου γραφείου εύρεσης εργασίας, έχουν αναλάβει ψηφιακές πλατφόρμες, όπως η «microworkers.com» κά, οι οποίες λειτουργούν ως ιστοσελίδες «πληθο-πορισμού» (clouwd-sourcing). Οι πιο πάνω σελίδες, φέρνουν σε επαφή υποψήφιους εργοδότες και εργαζόμενους μιας χρήσης, ενώ μέρος της πληρωμής πηγαίνει στη μεσάζοντα-πλατφόρμα. Οι εργαζόμενοι σε «mini-jobs» παίρνουν ως αμοιβή ευτελή ποσά για εργασίες μέσω πληκτρολογίου και για χρόνο απασχόλησης μικρής διάρκειας. Οι αμοιβές σπάνια ξεπερνούν τα 15 ευρώ/δολ., ενώ η πληρωμή γίνεται από paypal (πύλη ηλεκτρονικών πληρωμών μέσω διαδικτύου). Το καθεστώς ασφάλισης και φορολόγησης του συγκεκριμένου είδους εργασίας, είναι εξαιρετικά θολό σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ το πεδίο συνδικαλιστικής οργάνωσης, σχεδόν ανύπαρκτο.!!

Ε: Αποτελεί η νέα βιομηχανική επανάσταση όχημα εξόδου από την οικονομική κρίση;

Η 4^η βιομηχανική επανάσταση με τις αντιφατικές επιπτώσεις που θα έχει στο κυρίαρχο σύστημα παραγωγής, ανταλλαγής και κατανομής εισοδήματος, είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει ως καταλύτης στις μακροχρόνιες τάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού και να διευκολύνει αντικειμενικά την υπέρβαση του, ανοίγοντας στους εργαζόμενους και λαούς ελπιδοφόρες προοπτικές στο μέλλον. Ωστόσο από τους απολογητές του συστήματος, γίνεται προσπάθεια εξωραϊσμού των προβλημάτων από την εφαρμογή των ψηφιακών τεχνολογιών, ιδιαίτερα στους τομείς απασχόλησης-ανεργίας και ανισοκατανομής εισοδήματος.

Ταυτόχρονα προβάλλονται τεχνοκρατικές απόψεις για μέτρα και ρυθμίσεις, που θα αμβλύνουν τάχα τα προβλήματα και θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του συστήματος. Συγκεκριμένα μπροστά στη διαφαινόμενη έκρηξη της ανεργίας και φτωχοποίησης μεγάλου αριθμού εργαζόμενων, ο ιδιοκτήτης της «Microsoft» BillGates, πρότεινε την επιβολή φόρου στα ρομπότ, τους οποίους θα χρησιμοποιούν για την εξασφάλιση ενός «παγκόσμιου βασικού εισοδήματος» (UBI:UniversalBasicIncome), για τους εργαζόμενους που εξωθούνται στην ανεργία και στην εξαθλίωση.!!

Άλλοι εκπρόσωποι της τεχνοκρατικής θεώρησης, όπως Γ.Βαρουφάκης, ισχυρίζονται ότι θα ήταν καλύτερο να δημιουργηθεί ένα «δημόσιο ταμείο αρωγής» στο οποίο θα κατατίθεται ένα σταθερό κομμάτι από κάθε έκδοση νέων μετοχών, από το οποίο οι πολίτες θα λαμβάνουν ένα «παγκόσμιο βασικό μέρισμα» (UBD:UniversalBasicDividend), εξασφαλίζοντας έτσι την επιβίωση των ανέργων. Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι τεχνικό, αν θα δημιουργηθεί ένα UBI ή UBD, αφού και στις δύο περιπτώσεις δεν αλλάζει το καθεστώς της παραγωγής «ανέργων-μισθωτών» ή «μισο-αμοιβόμενων» μισθωτών, ή καλύτερα αμοιβώμενων εργαζόμενων, ενώ διατηρείται ανέπαφο το σύστημα εκμετάλλευσης της ζωντανής εργασίας και ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές.

Ε: Η Αριστερά αντιμετωπίζει «φοβικά», «ουδέτερα» ή τάσσεται «υπέρ» της νέας βιομηχανικής επανάστασης;

Το ζοφερό σενάριο ανάπτυξης των ψηφιακών τεχνολογιών, με μαζική ανεργία και κοινωνικό αποκλεισμό, θεωρώ ότι δεν είναι μοιραίο, ούτε αναπόφευκτο.! Να θυμίσουμε εδώ τα λόγια δύο πολύ γνωστών διανοητών. Του αστροφυσικού Στίβε Χόκινγκ ο οποίος έχει πει: «τον καπιταλισμό να φοβάστε και όχι τα ρομπότ», ενώ ο Καρλ Μαρξ, έχει δώσει πιο ολοκληρωμένη φιλοσοφική απάντηση, ότι «ο πραγματικός πλούτος της κοινωνίας είναι ο ελεύθερος χρόνος του ανθρώπου».!!

Στη βάση αυτή, μπορούμε λογικά να ισχυριστούμε, ότι το δίλημμα «νέων τεχνολογιών» και «θέσεων εργασίας», ουσιαστικά είναι ψευτοδίλημμα, διότι με μικρότερο χρόνο εργασίας και δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και πλούτου, δεν υφίσταται ζήτημα. Κατά συνέπεια για την Αριστερά, πρωτεύον ζήτημα είναι, η δραστική μείωση του ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, χωρίς τη μείωση αποδοχών και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης, με αυξήσεις μισθών για τόνωση αγοραστικής δύναμης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την άνοδο της παραγωγικότητας εργασίας.

Η ανάπτυξη και χρήση των ψηφιακών τεχνολογιών θα πρέπει να γίνεται με κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών (δημόσια αγαθά, κοινωνικές υπηρεσίες, δημόσιες υποδομές, κά, αντί μεγιστοποίηση κερδών και πολυτελή κατανάλωση των ολίγων. Επιβολή φορολογίας κερδών εταιριών ψηφιακής τεχνολογίας στην επικράτεια της χώρας πραγματοποίησης, καθώς εφαρμογή νομοθετικών ρυθμίσεων προστασίας προσωπικών δεδομένων, αποτροπής πρακτικών χειραγώγησης της κοινής γνώμης, επιθέσεων στον κυβερνοχώρο, διασφάλισης δημόσιας υγείας, υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας, προστασίας περιβάλλοντος, κά.

Όλα αυτά υπερβαίνουν τα όρια ανοχής του συστήματος και απαιτούν αλλαγές των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών υπέρ της Αριστεράς. Η ανάπτυξη ενωτικού εργατικού κινήματος αποτροπής των αρνητικών παρενεργειών χρήσης των ψηφιακών τεχνολογιών και κατάργησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, καθώς η ενίσχυση της διεθνιστικής αλληλεγγύης εργατικών ενώσεων, επιστημονικών φορέων και λαϊκών κινημάτων, αποτελεί ζωτική ανάγκη, για προώθηση κοινωνικών μετασχηματισμών που ανοίγουν ελπιδοφόρους ορίζοντες στους εργαζόμενους και τους λαούς στο μέλλον.



(*) Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος Π.Γ. της ΛΑΕ και πρώην Γ.Γ.Βιομηχανίας, του υπ. «Παραγωγικής Ανασυγκρότησης», στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Εκδήλωση – συναυλία για τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές στην Καισαριανή πραγματοποίησε το ΚΚΕ στον τόπο της θυσίας τους. Μετά την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ακολούθησε συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλο με τους Ρίτα Αντωνοπούλου, Γιώργο Νταλάρα, Μίλτο Πασχαλίδη, Λάκη Χαλκιά, Δάφνη Ζουρνατζή, Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη, την ορχήστρα «Παλίντονος Αρμονία» και το πειραϊκό φωνητικό σύνολο «Libro Coro» σε διδασκαλία της Ανθής Γουρουντή.

Ο Στέλιος Κανάκης απαθανάτισε με το φακό του κάποιες στιγμές της εκδήλωσης και επιμελήθηκε το βίντεο 3.30 λεπτών.









πηγή: // atexnos.gr /

Ερευνα- κείμενα- επιμέλεια: Γιώργος Πετρόπουλος, Νικόλας Ζηργάνος, Νίκος Χατζηδημητράκος, Κώστας Μανιμανάκης, Ελένη Κατσιγιάννη

Η Εργατική Πρωτομαγιά, ως παγκόσμια ημέρα κοινών αγώνων της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες του κόσμου, έχει σημείο αναφοράς της την αιματοβαμμένη απεργία των εργατών της 1ης και των επόμενων ημερών του Μαΐου του 1886 στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι γιορτάζουν την Εργατική Πρωτομαγιά από το 1893, τέσσερα χρόνια αφότου το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς αποφάσισε να ορίσει αυτή την ημέρα ως παγκόσμια ημέρα της τάξης των εργατών.

Εκείνη όμως η Πρωτομαγιά που σφράγισε την ιστορία του εργατικού κινήματος και δικαίως θεωρείται το σύμβολο και το σημείο- σταθμός της ελληνικής Εργατικής Πρωτομαγιάς χρονικά τοποθετείται στον τελευταίο χρόνο της τριπλής φασιστική κατοχής στην Ελλάδα.

Ηταν 1η Μαΐου του 1944 όταν οι αρχές κατοχής, επικαλούμενες λόγους αντιποίνων, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.

Απ’ αυτούς περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη.

«Ελ. Βήμα», 30.4.1944 Ανακοίνωση των αρχών κατοχής βάσει της οποίας εκτελέστηκαν οι 200 στην Καισαριανή |

Η ανατριχιαστική ανακοίνωση είχε δημοσιευτεί μια ημέρα νωρίτερα στην πρώτη σελίδα του αθηναϊκού Τύπου:

«Την 27. 4. 1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ’ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και 3 συνοδούς του αξιωματικούς.
Πολλοί Γερμανοί στρατιώται ετραυματίσθησαν.

Ως αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1/5/1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς την Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος».

Λαϊκή Κινητοποίηση

Για το ΕΑΜ, τις οργανώσεις και τα κόμματα που το αποτελούσαν εκείνη η ανακοίνωση σήμανε συναγερμό με αποτέλεσμα να ξεδιπλωθεί μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση για την αποτροπή της σφαγής.

«Οι οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ -γράφει ο Θ. Χατζής- κυκλοφόρησαν αμέσως χιλιάδες τρικ και καλούσαν τον λαό να σώσουν τους αγωνιστές ομήρους από την εκτέλεση.
Σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις οι εργάτες σταμάτησαν τη δουλειά.
Στα υπουργεία και τις τράπεζες έγιναν συγκεντρώσεις και με ψηφίσματα προς τον Ράλλη και τον δήμαρχο απαιτούσαν άμεση επέμβασή τους για τη ματαίωση της σφαγής.

Οι φοιτητές και οι σπουδαστές χύθηκαν στους δρόμους με συνθήματα ενάντια στην τρομοκρατία. Επιτροπές παρουσιάζονταν στις αρχές αδιάκοπα όλη τη μέρα.
Στις λαϊκές συνοικίες έγιναν συγκεντρώσεις. Πολλές γυναίκες κρατουμένων ομήρων μαζεύτηκαν στη Μητρόπολη.

Ο Αρχιεπίσκοπος στο διαμέρισμά του ‘‘προσευχόταν’’ για τη σωτηρία των ψυχών των μελλοθανάτων.
Οταν αργά τη νύχτα εμφανίστηκε μπροστά στις απελπισμένες γυναίκες είπε: ‘‘Δεν μπορώ να κάνω τίποτα και το μόνο που μου απομένει είναι να παρακαλώ το θεό’’!..»
(Θ. Χατζή: «Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε», εκδόσεις Δωρικός, τόμος Γ’, σελ. 141- 142).

Η επιλογή των θυμάτων και η εκτέλεση

Χαρακτικό του Α. Τάσσου |

Την ίδια ημέρα, 30 Απριλίου, η είδηση της εκτέλεσης 200 κομμουνιστών έφτασε και στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου αλλά οι επικεφαλής των κρατουμένων την κράτησαν όπως μπορούσαν κρυφή για να μη «φάει» η αγωνία τον κόσμο.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Δημήτρη Παυλάκη η επιλογή των διακοσίων έγινε στην αναφορά, το πρωί της Πρωτομαγιάς.

Διαβάζουμε:

«Σαν ετελείωσε η αναφορά, ο Φίσερ [σ.σ. ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου του Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ] είπε πως: Αυτοί που θ’ ακούσουν τα ονόματά τους θα βγαίνουν εκεί μπροστά για να μεταφερθούν σε άλλο στρατόπεδο. Από τους πρώτους που φώναξε ήταν οι Σαββόπουλος, Σκλάβαινας…» (Δημ. Παυλάκη: «Από το Χαϊδάρι στο Μπέλσεν», Αθήνα 1965, σελ. 69-70).

Η εκφώνηση των ονομάτων γινόταν σε πενηντάδες. Κι από τις μαρτυρίες που υπάρχουν 71ο ακούστηκε το όνομα του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, του μεταφραστή του στρατοπέδου, που είναι -όχι άδικα- και ο περισσότερο γνωστός από τους 200 για τη στάση που κράτησε μετά την εκφώνηση καθώς θα μπορούσε να σωθεί αν δεχόταν στη θέση του να πάει κάποιος άλλος.

Οι 200 μελλοθάνατοι κομμουνιστές οδηγήθηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής -στο «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς», όπως το ονόμασε ο λαός αργότερα- το πρωί της Πρωτομαγιάς του ’44.

Εκεί τους χώρισαν και τους εκτέλεσαν κατά εικοσάδες. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που είδαν το φως της δημοσιότητας στη συνέχεια, στην τελευταία εικοσάδα βάλαν τον Σουκατζίδη για να μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν ως μεταφραστή.

Ο Σουκατζίδης, κατ’ εντολήν τού επικεφαλής των Γερμανών, είχε την υποχρέωση να ρωτά τους υπό εκτέλεση συντρόφους του αν έχουν κάτι να πουν.

Η ιαχή που κυριάρχησε πριν πάρουν τον λόγο τα πολυβόλα ήταν: «Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω η λευτεριά!» («Στ’ Αρματα- Στ’ Αρματα- Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης», Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις 1967, σελ. 315- 317).

Πριν αντικρίσουν το εκτελεστικό απόσπασμα, κατά τη μεταφορά τους στο Σκοπευτήριο, πολλοί από τους μελλοθάνατους κατάφεραν να γράψουν μερικές λέξεις στα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα και να πετάξουν τα σημειώματα στους δρόμους της Αθήνας.

Λέξεις γεμάτες ανθρωπιά, πόθο για τη ζωή, λέξεις γεμάτες ιδανικά.

Σταχυολογούμε:

«Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές», έγραψε ο Μήτσος Ρεμπούτσικας. Κι ο Νίκος Μαριακάκης συμπλήρωσε: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος».

Ο Κώστας Τσίρκας με ξεχωριστό τρόπο σημείωσε: «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Ολοι πάμε στη μάχη».

Κι ο εργάτης Σάββας Σαββόπουλος συμπύκνωσε: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα πως ούτε στιγμή δεν χάσαμε την πίστη στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης… Καμιά δύναμη δεν θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου, με σκληρή δουλειά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ» (Εθνική Αντίσταση 1941-1944: «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών», Αθήνα 1974, σελ. 111, 141, 143, 167).




πηγή: // www.efsyn.gr /

Η πετυχημένη παράσταση της Ομάδας Νάμα, Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, συνεχίζεται στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.

Την Κυριακή 13 Μαΐου στις 6:00μ.μ. θα δοθεί μία επιπλέον παράσταση με παράλληλη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και Υπερτιτλισμό για κωφούς και βαρήκοους θεατές.



Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα τοπίο όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται και όπου οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας άλλωστε, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια.







Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:



Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες θα μείνουν μετέωρες όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.







Συντελεστές

                                              Παραγωγή:    Ομάδα Νάμα

                                                   Κείμενο:    Γιάννης Τσίρος

                                            Σκηνοθεσία:    Ελένη Σκότη

       Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.:    Γιώργος Χατζηνικολάου

                                                Φωτισμοί:    Αντώνης Παναγιωτόπουλος

                     Μουσική & Επιμέλεια ήχου:    Στέλιος Γιαννουλάκης

                                         Φωτογραφίες:    Δημήτρης Στουπάκης

                                 Βοηθός σκηνοθέτη:    Περίκλεια Χονδροπούλου

                                                                    Κωνσταντίνος Κεσσίδης




Διανομή

                                                 Σταύρος:    Τάκης Σπυριδάκης

                                                Χαρούλα:    Χριστίνα Μαριάνου

                                          Αστυνομικός:    Ηλίας Βαλάσης

                                                               



FacebookPage Θέατρο Επί Κολωνώ:https://www.facebook.com/epikolono.gr/

Ο ματωμένος Μάης του '36 στη Θεσσαλονίκη
 ένας σημαντικός σταθμός της ιστορίας του ελληνικού εργατικού κινήματος

Αναδημοσίευση από ://www.rizospastis.gr/

Μετά τη σφαγή, λίγα λουλούδια...

Το βράδυ της 9ης Μάη του 1936 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς έδωσε διαταγή ένα σύνταγμα στρατού από τη Λάρισα να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και μοίρα του στόλου να καταπλεύσει στο λιμάνι της πόλης προς αντιμετώπιση των εργατών που βρίσκονταν σε απεργία. Ταυτόχρονα, προέβη σε δηλώσεις με τις οποίες δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνειών αναφορικά με τις προθέσεις του¹: «Κατέστη φανερόν - τόνισε - ότι οι σκοποί οι επιδιωκόμενοι από τους διευθύνοντας την απεργιακήν κίνησιν είναι πολιτικοί, ανατρεπτικοί. Αν ήσαν οικονομικοί θα εδέχοντο οι ιθύνοντες τας δύο εργατικάς ομοσπονδίας την λύσιν, την οποίαν η κυβέρνησις επέβαλε εις τους καπνεμπόρους, και η οποία όχι μόνον καθορίζει κατώτατον ημερομίσθιον 90 δραχμών, αλλά προβλέπει και περί μέσου ημερομισθίου 100 περίπου δραχμών... Η κυβέρνησις δε θα εμποδίση βεβαίως το δικαίωμα της απεργίας από εκείνους οι οποίοι το έχουν, αλλά δε θα επιτρέψη διατάρραξιν της τάξεως. Οσοι το επιχειρήσουν, θα συναντήσουν το κράτος του νόμου».Το πόσο σεβόταν το δικαίωμα της απεργίας ο Μεταξάς αλλά και τι εσήμαινε το κράτος του νόμου, οι εργάτες της Θεσσαλονίκης το ένιωσαν στο πετσί τους εκείνες τις μέρες. Το διαπίστωσε επίσης ολόκληρος ο ελληνικός λαός λίγους μήνες αργότερα, όταν επιβλήθηκε το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου με ηγέτη του τον Ιωάννη Μεταξά. Αν αξίζει όμως μια παρατήρηση για την προαναφερόμενη δήλωση του, τότε οφείλουμε να σημειώσουμε πως αυτή η δήλωση είναι μια δήλωση καρμπόν που εκφέρεται, πανομοιότυπα, πάντοτε από τα χείλη του εκάστοτε πρωθυπουργού ή υπουργού, στο πλαίσιο του αστικού καθεστώτος - με δικτατορική ή κοινοβουλευτική μορφή διακυβέρνησης - όταν αυτό το καθεστώς βρίσκεται αντιμέτωπο με εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτές είναι πετυχημένες. Ας εξετάσουμε όμως αναλυτικότερα το θέμα μας κι ας δούμε πώς φτάσαμε στην απεργία των εργατών στη Θεσσαλονίκη το Μάη του '36, αλλά και στις απειλές, λόγω και έργω, του επίδοξου δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

Η ταξική πάλη στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '30

Τμήμα από τη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση του Μάη στη Θεσσσαλονίκη

Το πρώτο μισό της δεκαετίας του '30, στην Ελλάδα, χαρακτηρίζεται από οξύτατες κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις που τελική κατάληξη θα έχουν την εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας. Επρόκειτο για μια πορεία που δεν ήταν αναπόφευκτη αν κρίνουμε από τη σκοπιά των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, αλλά ούτε και εύκολη αν εξετάσουμε τα πράγματα από τη σκοπιά των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Προς αυτή την κατεύθυνση ευνοούσε η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού 1929 - 1933, η χρεοκοπία του αστικού κοινοβουλευτισμού και η άνοδος του φασισμού, έμμεσα ή άμεσα, η κυριαρχία δηλαδή των πιο αντιδραστικών τμημάτων της χρηματιστικής ολιγαρχίας ως απάντηση των αστικών τάξεων σε αυτή την κρίση αλλά και για την αντιμετώπιση του ανερχόμενου εργατικού - επαναστατικού κινήματος.Στο εξεταζόμενο διάστημα και πριν ο Μεταξάς εγκαθιδρύσει το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, η Ελλάδα γνώρισε σημαντικές αλλά αποτυχημένες απόπειρες επιβολής δικτατορικού καθεστώτος από τον χώρο του Κέντρου (Κίνημα Πλαστήρα το 1933, το Κίνημα των Βενιζελικών της 1ης Μάρτη 1935), ενώ ο άλλος πόλος του αστικού πολιτικού κόσμου, η λεγόμενη δεξιά και ακροδεξιά δουλεύοντας πιο μεθοδικά κατάφερε να επιτύχει την παλινόρθωση της μοναρχίας το Φθινόπωρο του 1935, αλλά και να θέσει ισχυρά θεμέλια για μια επιτυχημένη επιβολή πραξικοπήματος.

Λίγο πριν γενικευθεί η χρήση των όπλων. Με τις αντλίες ρίχνουν νερό στους απεργούς

Το 1935 παρουσιάζεται επίσης σοβαρή ανάπτυξη του απεργιακού κινήματος που συνοδεύεται από παλλαϊκά συλλαλητήρια. Σε 200.000 φτάνουν οι απεργοί εργάτες μέχρι τον Οκτώβρη του χρόνου εκείνου, χωρίς να υπολογίζονται οι μήνες Μάρτης - Απρίλης. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των αγώνων, που αγκαλιάζουν όλα σχεδόν τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, είναι η αποφασιστικότητα και το πείσμα των εργαζόμενων μαζών, που φτάνουν ακόμη και σε ανοιχτή σύγκρουση με τους εργοδότες και την αστυνομία. Το 1935 σημαδεύεται επίσης με το ματοκύλισμα δεκάδων εργατών και αγροτών².Με την αυγή του 1936, ο ελληνικός λαός έζησε κορυφαία ιστορικά γεγονότα. Στις 26 Γενάρη η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές. Η Βενιζελική παράταξη - το λεγόμενο Κέντρο - που κατέβηκε στις εκλογές με 5 διαφορετικά κόμματα (Κόμμα Φιλελευθέρων, Δημοκρατικός Συνασπισμός, Πανδημοκρατική Ενωσις Κρήτης, Αγροτικό Σοφιανόπουλου και Νεοφιλελεύθεροι) συγκέντρωσε συνολικά 574.655 ψήφους και 142 έδρες. Η αντιβενιζελική παράταξη - η λεγόμενη Δεξιά και ακροδεξιά - πήρε μέρος στις εκλογές με τα κόμματα Λαϊκό, Λαϊκή Ριζοσπαστική Ενωσις, Κόμμα Ελευθεροφρόνων (Μεταξάς) και Εθνικόν Μεταρρυθμιστικόν Κόμμα και συγκέντρωσε 602.840 ψήφους και 143 έδρες. Το ΚΚΕ, που δημιούργησε με το Αγροτικό Κόμμα του Βογιατζή το Παλλαϊκό Μέτωπο, σημείωσε επιτυχία καθώς συγκέντρωσε 73.411 ψήφους και εξέλεξε 15 βουλευτές. Η επιτυχία αυτή αποκτούσε ξεχωριστή σημασία, δεδομένου ότι κανένα κόμμα δε συγκέντρωνε την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και το Παλλαϊκό Μέτωπο μπορούσε να παίξει ένα είδος ρυθμιστικού ρόλου κάτι και το οποίο έγινε με την υπογραφή, στις 19/2/1936, του γνωστού συμφώνου Σκλάβαινα - Σοφούλη. Βάσει των όρων της συμφωνίας, το Παλλαϊκό Μέτωπο αναλάμβανε την υποχρέωση να ψηφίσει τους Φιλελεύθερους για το προεδρείο της Βουλής και να δώσει ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση που θα σχημάτιζε ο Σοφούλης. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση θα ακύρωνε αναδρομικά τη διάταξη του εκλογικού νόμου που αφαιρούσε τα εκλογικά δικαιώματα από όσους είχαν καταδικαστεί για παράβαση του «ιδιώνυμου», θα καταργούσε τις επιτροπές ασφάλειας, θα έδινε αμνηστία στον Ν. Ζαχαριάδη, στον Β. Βερβέρη και στον Β. Νεφελούδη, καθώς και σε όλους τους πολιτικούς κατάδικους, τους φυλακισμένους και τους εξόριστους, θα διέλυε όλες τις φασιστικές οργανώσεις, θα καθιέρωνε σαν μόνιμο εκλογικό σύστημα την αναλογική, θα ελάττωνε, μέσα σε δυο μήνες, την τιμή του ψωμιού, θα απαγόρευε την προσωποκράτηση για οφειλές προς το Δημόσιο μέχρι τρεις χιλιάδες δραχμές, θα καθιέρωνε πεντάχρονο χρεοστάσιο χωρίς όρους για τα χρέη των αγροτών στις τράπεζες και στους ιδιώτες και θα προχωρούσε στην άμεση εφαρμογή των Κοινωνικών Ασφαλίσεων³.

Αγωνιστές με υψωμένες γροθιές, στην πρωτομαγιάτικη απεργία του '36, στη Θεσσαλονίκη

Τελικά, αυτό το σύμφωνο δεν τηρήθηκε με ευθύνη του Κόμματος των Φιλελευθέρων του Θ. Σοφούλη που υπαναχώρησε, υποστηρίζοντας μαζί με το δεξιό Λαϊκό Κόμμα τη λύση Δεμερτζή.Η υπαναχώρηση των Φιλελευθέρων ήταν επιβεβλημένη από τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούσε ο χώρος του Κέντρου, δεδομένου ότι ήταν τέτοιες οι συνθήκες εκείνη την περίοδο που η συμμαχία με το Παλλαϊκό Μέτωπο ευνοούσε το λαϊκό κίνημα, η πάλη του οποίου γνώριζε πραγματική έκρηξη. Στους πρώτους μήνες του '36, το απεργιακό κίνημα της εργατικής τάξης αλλά και των μεσαίων στρωμάτων σημείωσε πρωτοφανή άνοδο απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας. Μόνο στο τρίμηνο Γενάρη - Μάρτη απήργησαν πάνω από 200 χιλιάδες εργάτες, ενώ σε μια σειρά πόλεις (Δράμα, Καβάλα, Σέρρες, Ξάνθη κλπ.) πραγματοποιήθηκαν πετυχημένες απεργίες με τοπικού χαρακτήρα αιτήματα. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι αγρότες μιας σειράς επαρχιών (Ηρακλείου, Δωρίδας κλπ.) συγκροτούσαν συλλαλητήρια, ενώ οι επαγγελματίες των πόλεων κατέβαιναν σε απεργίες. Σ' αυτές τις παλλαϊκές κινητοποιήσεις το «παρών» έδωσε και η σπουδάζουσα νεολαία. Ολόκληρο το πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη, οι φοιτητές των πανεπιστημίων και όλων των άλλων σχολών βρίσκονταν σε απεργία, απαιτώντας πανεπιστημιακές και γενικότερα δημοκρατικές ελευθερίες⁴.

Οι εργάτες στήνουν οδοφράγματα

Τη μεγάλη άνοδο των εργατικών και λαϊκών αγώνων φανερώνει και η αντίδραση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Ο απολογισμός της κρατικής τρομοκρατίας σε βάρος των λαϊκών μαζών, για τους μήνες Γενάρη, Φλεβάρη, Μάρτη και Απρίλη του 1936 που έδωσε στη δημοσιότητα η στατιστική υπηρεσία της οργάνωσης ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ είναι αποκαλυπτικός⁵. Το Γενάρη του '36, σε ολόκληρη την Ελλάδα έγιναν 117 συλλήψεις, 18 φυλακίσεις, 37 εξορισμοί, 33 τραυματισμοί, 1 δολοφονία, 38 βασανισμοί, 13 απαγορεύσεις συνεδρίων και συγκεντρώσεων, 1 αστυνομική έρευνα, 4 διαλύσεις σωματείων και 3 κατασχέσεις.Το Φλεβάρη έγιναν 129 συλλήψεις, 91 φυλακίσεις, 6 εξορισμοί, 23 τραυματισμοί, 2 δολοφονίες, 17 βασανισμοί, 3 απαγορεύσεις συνεδρίων και συγκεντρώσεων, 14 αστυνομικές έρευνες και 3 κατασχέσεις.

Το Μάρτη έγιναν 198 συλλήψεις, 225 φυλακίσεις, 12 εξορισμοί, 17 τραυματισμοί, 1 δολοφονία, 36 βασανισμοί, 5 απαγορεύσεις συνεδρίων και συγκεντρώσεων, 2 αστυνομικές έρευνες και 1 κατάσχεση.

Τον Απρίλη του '36 έγιναν 198 συλλήψεις, 32 φυλακίσεις, 44 εξορισμοί, 35 τραυματισμοί, 1 δολοφονία, 34 βασανισμοί, 15 απαγορεύσεις συνεδρίων και συγκεντρώσεων, 19 αστυνομικές έρευνες και 470 κατασχέσεις.

Το σκηνικό, που δείχνει με ποια κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα φτάσαμε στα γεγονότα του Μάη στη Θεσσαλονίκη ολοκληρώνεται, αν προσθέσουμε τις πολιτικές εξελίξεις σε κεντρικό επίπεδο.

Ενας νεκρός στο δρόμο κοντά στο «Αλκαζάρ»

Στις 5 Μάρτη του 1936 ο Βασιλιάς Γεώργιος - χωρίς να συναντήσει την παραμικρή αντίσταση από τα αστικά κόμματα - διόρισε τον Ιωάννη Μεταξά στη θέση του υπουργού των Στρατιωτικών. Επίσης, καθολική ήταν από τον μονάρχη και τον αστικό πολιτικό κόσμο η στήριξη της κυβέρνησης Δεμερτζή, στην οποία ο Μεταξάς κατείχε και τη θέση του αντιπροέδρου. Λίγες βδομάδες αργότερα, στις 27 Απρίλη του ιδίου έτους, και αφού ο Δεμερτζής είχε αποδημήσει εις κύριον, τα αστικά κόμματα έκαναν το Μεταξά πρωθυπουργό, δίνοντάς του ψήφο εμπιστοσύνης και τρεις μέρες αργότερα η Βουλή αποφάσισε τη διακοπή των εργασιών της μέχρι το τέλος Σεπτέμβρη, δίνοντας στον μετέπειτα δικτάτορα και στην κυβέρνηση του ημιδικτατορικές εξουσίες. Αποτέλεσμα ήταν, από τα τέλη Απρίλη του '36 να εγκαθιδρυθεί στη χώρα ένα ιδιότυπο καθεστώς που αργότερα πολύ εύστοχα ονομάστηκε «καθεστώς της 3 1/2 Αυγούστου»⁶. Σε καθεστώς, λοιπόν «3 1/2 Αυγούστου» - που ήθελε να γίνει «4η Αυγούστου» - έγιναν τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης. Ας τα παρακολουθήσουμε.Ο ματωμένος Μάης του '36

Τετάρτη 29 Απρίλη 1936. Δώδεκα χιλιάδες καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης - εκ των οποίων περίπου το 70% γυναίκες - αυτή τη μέρα δεν πιάνουν δουλιά, αλλά κατεβαίνουν σε απεργία, ύστερα από απόφαση του συνδικαλιστικού τους φορέα, της Πανελλήνιας Καπνεργατικής Ομοσπονδίας (ΠΚΟ). Κυριότερο αίτημά τους⁷ έχουν την αύξηση των ημερομισθίων στις 120 - 135 δραχμές με την εφαρμογή της σύμβασης του 1924⁸. Η απεργία ξεκινάει από τις 9.30 το πρωί. Τα καπνομάγαζα κλείνουν και οι απεργοί κατευθύνονται αρχικά στα γραφεία της Ομοσπονδίας και στη συνέχεια στον κινηματογράφο «Πάνθεον», όπου έχουν συγκέντρωση, για να συζητήσουν και να αποφασίσουν τα μέτρα που πρέπει να λάβουν για την περιφρούρηση του αγώνα τους. Εξω από τον κινηματογράφο, η αστυνομία με ισχυρές δυνάμεις δείχνει τα δόντια της, έτοιμη, ανά πάσα στιγμή να επιδοθεί στο ...θεάρεστο έργο της.

Από τη μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Ελευθερίας για την άγρια δολοφονία των εργατών

Οι απεργοί αγνοούν την προκλητική αστυνομική παρουσία, εκλέγουν Κεντρική Επιτροπή Αγώνα και στις 12.30 το μεσημέρι η Επιτροπή κάνει παράσταση στον γενικό Διοικητή Μακεδονίας Κ. Πάλλη με το υπόμνημα των αιτημάτων των καπνεργατών. Την ίδια μέρα ξεσπά η απεργία στο Βόλο και τις Σέρρες.Πολύ γρήγορα, η απεργία επεκτείνεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Την Πέμπτη 30 Απρίλη στην απεργία κατεβαίνουν τα Σωματεία καπνεργατών στην Καβάλα και στη Δράμα. Το Σάββατο 2 Μάη θα προστεθούν τα Σωματεία Αγρινίου, Κομοτηνής, Σάμου, Σιδηροκάστρου, Προσοτσάνης, Νιγρίτας, Ξάνθης, Λαγκαδά, Σιάτιστας, Καρδίτσας, Πειραιά κ.ά. Την Τρίτη 5 Μάη - 7η μέρα της απεργίας, κατεβαίνουν σε συμπαράσταση στη Θεσσαλονίκη οι κλωστοϋφαντουργοί, οι χαρτεργάτες, οι τσαγκαράδες και οι λαστιχάδες. Στις 6 Μάη το μεσημέρι μέλη φασιστικών οργανώσεων τους οποίους χρησιμοποιεί το κράτος πυροβολούν και τραυματίζουν τον καπνεργάτη Κώστα Σαμιώτη 20 χρονών.

Την επομένη, 7 Μάη, το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης καλεί την εργατική τάξη σε επιφυλακή για 24ωρη απεργία συμπαράστασης. Εν τω μεταξύ, η εργατική τάξη της Ελλάδας συμπαραστέκεται στους απεργούς. Οι πιο μαζικές ομοσπονδίες του Ηλεκτρισμού, Δέρματος, Οικοδόμων, Επισιτισμού, Ιματισμού, Κουρέων, Αρτεργατών, Φυματικών, το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Αθήνας, με τηλεγραφήματά τους προς τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας τονίζουν ότι αν δε λυθούν τα δίκαια αιτήματα των Καπνεργατών, των τσαγκαράδων και υφαντουργών και σε περίπτωση που εφαρμοστούν τα τρομοκρατικά μέτρα που εξαγγέλθηκαν, η εργατιά όλης της χώρας θα κατέβει σε πανελλαδική απεργία. Αυτή τη μέρα φτάνει στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφοντας από το Βελιγράδι, ο πρωθυπουργός της χώρας και μετέπειτα δικτάτορας Ι. Μεταξάς, ο οποίος σε κοινή σύσκεψη που είχε με τον Γενικό Διευθυντή και τον Σωματάρχη του Γ΄ Σώματος Στρατού δίνει το «πράσινο φως» για την καταστολή της απεργίας.

Εφιπποι χωροφύλακες, με γυμνά τα σπαθιά, ενώ δίπλα τους οι απεργοί προσπαθούν να τους μιλήσουν

Σε λίγες ώρες, η συμπρωτεύουσα θα ζούσε μια από τις ηρωικότερες και τραγικότερες σελίδες της ιστορίας της.Στις 8 Μάη, λίγο πριν το μεσημέρι, εφτά χιλιάδες απεργοί της Θεσσαλονίκης κατευθύνθηκαν προς τη γενική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος, για να απαιτήσουν την άμεση επίλυση των αιτημάτων τους. Δυνάμεις έφιππης και πεζής χωροφυλακής προσπάθησαν να τους σταματήσουν, χωρίς όμως να το πετύχουν. Τότε άρχισαν να πυροβολούν κατά του άοπλου πλήθους, που ύστερα από το πρώτο σοκ ανασύνταξε τις δυνάμεις του κι άρχισε να στήνει οδοφράγματα. Την ίδια ώρα, άλλη διαδήλωση από τρεις χιλιάδες περίπου εργάτες, που κατευθυνόταν επίσης προς το διοικητήριο, δέχτηκε κι αυτή επίθεση από τους χωροφύλακες. Οι εργάτες κατάφεραν να σπάσουν τις ζώνες των χωροφυλάκων και να ενωθούν με τους συναδέλφους τους στα οδοφράγματα.

Μέσα σε λίγη ώρα τα νέα είχαν φτάσει σε κάθε σημείο της πόλης κι ο κόσμος κατέβαινε από τις συνοικίες προς το κέντρο για να βοηθήσει τους αγωνιζόμενους εργάτες. Οι αρχές τρομοκρατήθηκαν. Ο Διοικητής της φρουράς Θεσσαλονίκης έδωσε διαταγή στο στρατό να χτυπήσει τους διαδηλωτές αλλά οι φαντάροι δεν υπάκουσαν. Τρεισήμισι ώρες κράτησαν οι οδομαχίες και τελικά οι διαδηλωτές υποχώρησαν. Πολλοί εργάτες είχαν τραυματιστεί αλλά η αγανάκτηση το λαού ήταν στο κατακόρυφο. Το βράδυ, πολλά σωματεία της Θεσσαλονίκης (αυτοκινητιστές, λιμενεργάτες, οικοδόμοι, τροχιοδρομικοί κ.ά.) κήρυξαν απεργία. Η κυβέρνηση σε απάντηση προχώρησε στην έκδοση διατάγματος επιστράτευσης των τροχιοδρομικών και των σιδηροδρομικών και διέταξε το Γ΄ Σώμα Στρατού να λάβει εξαιρετικά μέτρα προς εξασφάλιση της τάξης⁹.

«Η αστυνομία - έγραφε ο «Ρ» αναφερόμενος στα γεγονότα της 8ης Μαΐου¹⁰ - έδειξε σήμερα καθαρά πως παίζει το ρόλο του υπηρέτη του καπνεμπορικού και του άλλου κεφαλαίου. Με αγριότητα και βανδαλισμούς επιτέθηκε κατά των άοπλων καπνεργατών και καπνεργατριών, των υφαντουργών, των μικρών κοριτσιών (12 ως 15 χρόνων) και τους ματοκύλισε. Επί 3 1/2 ώρες η Θεσσαλονίκη βρισκότανε χτες σε κατάσταση μάχης, μεταξύ των δυνάμεων της αστυνομίας και ενός μέρους της εργατικής τάξης. Η στάση της αστυνομίας έχει εξεγείρει όλο το λαό».

Την επομένη, 9 Μαΐου, η απεργία στη συμπρωτεύουσα είχε γενικευτεί. Μαζί με τους εργάτες κατέβηκαν σε απεργία διαμαρτυρίας και οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες και οι φοιτητές. «Την πρωίαν της 9ης Μαΐου - γράφει ο Γρ. Δαφνής¹¹ - απήργησαν εις ένδειξιν αλληλεγγύης οι λιμενεργάται, αρτεργάται, μυλεργάται, εργάται πλεκτηρίων και άλλων κλάδων, έτσι που το σύνολο των απεργούντων εργατών εις Θεσσαλονίκην ανήλθε εις 25.000 περίπου. Οι δε έμποροι και επαγγελματίαι έκλεισαν τα καταστήματά των. Ολόκληρος δηλαδή ο λαός της Θεσσαλονίκης, ο εργαζόμενος, ενεφανίζετο ηνωμένος εις την κατά των κυβερνητικών μέτρων διαμαρτυρίαν».

Ετσι οι χωροφύλακες από νωρίς το πρωί άρχισαν τις επιθέσεις εναντίον εργατικών συγκεντρώσεων. Η πρώτη σοβαρή σύγκρουση έγινε μεταξύ χωροφυλακής και απεργών αυτοκινητιστών στην οδό Εγνατίας. Οι χωροφύλακες χτύπησαν στον ψαχνό και σε λίγο έπεσε ο πρώτος νεκρός απεργός: ήταν ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. «Το πλακόστρωτο και οι γύρω δρόμοι βάφονται με αίμα. Παντού ακούγονται αγκομαχητά των πληγωμένων και οι κατάρες του πλήθους ενάντια στους φονιάδες. Γίνεται διαδήλωση με το νεκρό εργάτη πάνω σε μια πόρτα μπροστά προς το Διοικητήριο, από το οποίο απουσιάζει ο Διοικητής, όχι, όμως και οι χωροφύλακες που το φυλάνε πάνοπλοι. Την ίδια ώρα οι καμπάνες σε όλες τις συνοικίες κτυπάν συναγερμό, ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους και κατηφορίζει προς το Κέντρο. Πορείες με υψωμένες τις γροθιές ενώνονται με τους απεργούς, ενώ κόκκινα λάβαρα βαμμένα από το αίμα των δολοφονημένων εργατών ανεμίζουν. Οι πρώτοι νεκροί: Β. Σταύρου, Ιντο Σενόρ, Γ. Πανόπουλος, Αγλαμίδης, Σαλβατόρ Ματαράσο, Δημ. Λαϊλάνης, Σ. Διαμαντόπουλος, Γιάννης Πιτάρης, Ευθύμης Μάνος, Μανώλης Ζαχαρίου, Αναστασία Καρανικόλα»¹².

Οι μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών αντί να κάμψουν τη λαϊκή αντίσταση, τη θεριεύουν προκαλώντας νέα κύματα οργής και αγανάκτησης. Ολη η πόλη έχει ξεσηκωθεί ενώ οι στρατιώτες παραβαίνουν τις διαταγές, αρνούνται να σηκώσουν όπλο κατά του λαού και συγκρούονται με τους χωροφύλακες.

Το μεσημέρι ο διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού διατάσσει τους χωροφύλακες να κλειστούν στα αστυνομικά τμήματα, δίνει εντολή σε αξιωματικούς του στρατού να αναλάβουν τη Διοίκηση των αστυνομικών τμημάτων, και βγάζει ανακοίνωση που απαγορεύει κάθε συγκέντρωση ακόμα και λίγων ατόμων σε κλειστό ή ανοιχτό χώρο, ενώ κλείνει και τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Το γεγονός αυτό αντί να δράσει καταπραϋντικά οξύνει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα. Στις 5 μ.μ. πραγματοποιείται νέα λαϊκή συγκέντρωση στη διασταύρωση των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου χωρίς να υπάρξουν επεισόδια. Οι συγκεντρωμένοι εκδίδουν ψήφισμα το οποίο λέει:

«Απας ο λαός της Θεσσαλονίκης συγκεντρωθείς εις παλλαϊκήν συγκέντρωσιν και ακούσας των ρητόρων, αποφασίζει:

1) Εκφράζει τον αποτροπιασμόν και την αγανάκτησίν του διά τους δολοφόνους.

2) Διαδηλώνει τη συμπάθειάν του προς τους αγωνιζόμενους απεργούς.

Και ζητεί: 1) Παραίτησιν της κυβερνήσεως.

3) Αμεσον σύλληψιν του διευθυντού της Αστυνομίας Ντάκου και την αντικατάστασιν του Γενικού Διοικητού Πάλλη.

4) Επίλυση όλων των αιτημάτων των απεργών και ακύρωσιν της αποβολής του φοιτητή Καββαδία.

5) Απελευθέρωσιν όλων των συλληφθέντων.

6) Απόδοσιν των θυμάτων εις τα εργατικά Σωματεία προς κήδευσιν.

7) Να επιτραπεί αύριον η τέλεσις παλλαϊκού μνημοσύνου.

Δηλώνει:

ότι θα συνεχίσει την απεργίαν μέχρις της πλήρους επιλύσεως όλων των αιτημάτων και αναθέτει εις τον Διοικητήν του Γ. Σ. Στρατού τη διαβίβασιν του παρόντος ψηφίσματος εις την κυβέρνησιν».

Το βράδυ της 9ης Μαΐου ο λαός της Θεσσαλονίκης είναι η πραγματική εξουσία στην πόλη. «Οι αρχές είχαν ουσιαστικά καταλυθεί. Οι συνοικισμοί όλοι είχαν καταληφθή από τους διαδηλωτάς», γράφει ο επιμελητής του ημερολογίου του Ιωάννη Μεταξά, Π. Σιφναίος¹³. Και ο Γρ. Δαφνής συμπληρώνει: «Τη νύκτα της 9ης προς 10η Μαΐου, ούτε ο Γενικός Διοικητής, ούτε ο Σωματάρχης, ούτε καμία άλλη αρχή ημπορούσε να ασκήση εξουσίαν! Ητο εκτός πάσης αμφιβολίας ότι ο λαός της Θεσσαλονίκης ήτο κύριος της καταστάσεως»¹⁴. Μπρος σε αυτή την κατάσταση ο Μεταξάς δεν έκρυψε τον τρόμο του και διέταξε - όπως προαναφέραμε - να κινηθεί το Σύνταγμα Λαρίσης προς τη Θεσσαλονίκη και μοίρα του Στόλου να καταπλεύσει προς την πόλη¹⁵. Ηθελε προφανώς να σπείρει τον τρόμο και να δείξει πως ήταν αποφασισμένος για όλα, αλλά τα πράγματα δεν οδηγήθηκαν σε νέα σύγκρουση δεδομένου ότι η απεργία λύθηκε με συμβιβασμό που επιτεύχθηκε σε κεντρικό επίπεδο στον οποίο συνέβαλε και η Ενωτική ΓΣΕΕ με επικεφαλής τον Κ. Θέο¹⁶.

Αντί επιλόγου

Η βάρβαρη δολοφονική επίθεση εναντίον του λαού της Θεσσαλονίκης προκάλεσε έκρηξη κι απεργιακές κινητοποιήσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα¹⁷. Το απεργιακό αυτό ξέσπασμα το Μάη του '36, η κυβέρνηση του Μεταξά και ο αστικός πολιτικός κόσμος το απέδωσαν, κατά τη συνήθη πρακτική σε... κομμουνιστικό δάκτυλο. «Το 1936 - γράφει ο Mark Mazower¹⁸ εξηγώντας αυτή την ερμηνεία των γεγονότων - καθώς δυνάμωνε η εργατική διαμαρτυρία, τα μεγάλα πολιτικά κόμματα αρχικά περιθωριοποιήθηκαν και κατόπιν ωθήθηκαν στην υποστήριξη της αντικομμουνιστικής καταστολής». Αναμφίβολα το ταξικό τους συμφέρον δεν μπορούσε να τα οδηγήσει σε άλλο δρόμο. Η αλήθεια όμως ήταν διαφορετική. Κανένα εργατικό κίνημα και καμία απεργία δε θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν υπήρχαν πραγματικά προβλήματα που μάστιζαν τους εργαζόμενους. «Η εργατική αναταραχή - έγραφαν οι ιθύνοντες της βρετανικής πρεσβείας σε μία έκθεσή τους, με ημερομηνία 27/5/1936, για τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης - οφείλεται περισσότερο σε πραγματική δυσαρέσκεια για τα μόνιμα κακά παρά σε κομμουνιστική προπαγάνδα. Στη ρίζα του κακού βρίσκεται η μεγάλη οικονομική αθλιότητα που επικρατεί στα κατώτερα στρώματα και ειδικά στις εργαζόμενες τάξεις»¹⁹.

Τα γεγονότα του Μάη του '36 με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη θα μπορούσαν πιθανότατα να αποτελέσουν και την αρχή του τέλους της διακυβέρνησης του τόπου από τον Μεταξά αν τα αστικά κόμματα ανταποκρίνονταν στις σχετικές εκκλήσεις του ΚΚΕ, το οποίο σε απόφαση της ΚΕ του προφητικά τόνιζε²⁰: «Ο δολοφόνος Μεταξάς, εκπρόσωπος των πιο τρομοκρατικών, πλουτοκρατικών κύκλων, του βασιλιά και της φασιστικής στρατοκρατίας, επιταχύνει τις προσπάθειές του για να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα μοναρχοφασιστική δικτατορία». Δυστυχώς το ΚΚΕ δεν εισακούστηκε κι έμεινε μόνο του ως το τέλος να αγωνίζεται για να αποτρέψει το μοιραίο, την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας. Το αποτέλεσμα της στάσης των αστικών κομμάτων, ήταν να λυθούν τα χέρια του Μεταξά κι αυτών που τον στήριζαν. Υπό αυτές τις συνθήκες έχει απόλυτο δίκιο ο Γρ. Δαφνής όταν σημειώνει:ι «Τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης θα δώσουν την πρώτη δικαιολογίαν διά την κατάλυσιν του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος». Ο ίδιος συγγραφέας προσθέτει ότι στις 10 Μαΐου ο Μεταξάς συζήτησε και συμφώνησε με τον Γεώργιο Γλύξμπουργκ για την επιβολή της δικτατορίας²¹.

Σχετικά πάντως με τη στήριξη που βρήκε ο Μεταξάς στα αστικά κόμματα της εποχής, πιο αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι πολυτιμότερη, για να επιβάλει εντέλει τα σχέδιά του, ήταν αντικειμενικά η στήριξη που του παρείχε το βενιζελικό κόμμα των Φιλελευθέρων. «Ο Σοφούλης - γράφει ο Γ. Ανδρικόπουλος ²²- αν και απέφυγε να αναφερθεί στην εξαθλίωση το λαού, καταδίκασε ωστόσο με μεγάλη οξύτητα ...την απάνθρωπον συμπεριφοράν του κράτους και των οργάνων του..., ...τας τσαρικάς σφαγάς. Ταυτόχρονα συνέχιζε να υποστηρίζει την κυβέρνηση Μεταξά... Το κόμμα των φιλελευθέρων είχε, για πρώτη φορά στην ιστορία του, βρεθεί μπροστά σε μια τέτοια κρίση. Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης έδειχναν ότι η πολιτική του έναντι του Μεταξά αποδοκιμαζόταν από το λαό... Για να κερδίσει το έδαφος που είχε χάσει έπρεπε να κάνει στροφή προς τα αριστερά και να εγκαταλείψει τον Μεταξά. Αλλά την αναδίπλωση έκανε αδύνατη, πρώτο η πεποίθηση της ηγεσίας του ότι ο Μεταξάς αντιπροσώπευε τη μόνη ελπίδα επαναφοράς στο στρατό των απότακτων αξιωματικών, δεύτερο η βαθύτατα συντηρητική του φύση που απέτρεπε συνεργασία με ριζοσπαστικές δυνάμεις».

Χωρίς αμφιβολία τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης σηματοδοτούσαν μια περίοδο στην πολιτική ζωή της χώρας όπου το κέντρο βάρους των εξελίξεων, έστω και ελαφρά, μετατοπιζόταν από τα κέντρα συνωμοσίας στις οργανώσεις του λαού. Το ΚΚΕ μάλιστα, εναπόθετε - και δίκαια έπραττε - όλες τις ελπίδες για προοδευτικές εξελίξεις στη χώρα σ' αυτό το γεγονός. Την Ελλάδα²³, έλεγε, «ο παλλαϊκός απελευθερωτικός αγώνας θα τη σώσει». Ομως αυτό που για το ΚΚΕ ήταν σωτηρία της χώρας, προκαλούσε πανικό σε κάποιους άλλους. Η είσοδος του λαού στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων ήταν ένα γεγονός που όπως γράφει ο Ανδρικόπουλος²⁴ «δεν πέρασε απαρατήρητο από τις στήλες του Τύπου - βενιζελικού και αντιβενιζελικού - που άρχισε να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου». Η αστική τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της είχαν την εμπειρία να καταλάβουν πως ο λαός στο προσκήνιο ήταν η μέγιστη και η κύρια απειλή για τα συμφέροντά τους. Επρεπε να λάβουν τα μέτρα τους. Και τα έλαβαν λίγο αργότερα με την επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου.

Παραπομπές:

1. Μεταξά: «Το προσωπικό του Ημερολόγιο», εκδόσεις Γκοβόστη, τόμος Δ΄ σελ. 214

2. «Ο ηρωικός Μάης της Θεσσαλονίκης του '36 - χρονικό», εκδόσεις Σ.Ε. σελ. 22-23

3. Βλέπε ολόκληρο το σύμφωνο: «Το ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 4ος, σελ. 342-343.

4. Δημήτρη Σάρλη: «Η πολιτική του ΚΚΕ στον αγώνα κατά του μοναρχοφασισμού», Αθήνα 1975, σελ. 383-384.

5. «Ριζοσπάστης» 21/4/1936.

6. Φ. Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909-1940», εκδόσεις Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 134-136.

7. Συνολικά για τα αιτήματα των καπνεργατών βλέπε: «Ο ηρωικός Μάης της Θεσσαλονίκης του '36 - χρονικό», εκδόσεις Σ.Ε. σελ. 22-23.

8. Η σύμβαση αυτή που είχε ονομαστεί και «σύμβαση Παπαναστασίου», προέβλεπε ότι ο μέσος όρος του ημερομισθίου των καπνεργατών θα έπρεπε να αντιστοιχεί σε 8 χρυσές δραχμές. Αυτό σήμαινε ότι το 1936 οι καπνεργάτες έπρεπε να παίρνουν ημερομίσθιο 140-150 δραχμών. Πληρώνονταν όμως με 40-50 δρχ. που με κάποιες επιμέρους αυξήσεις έφταναν τις 75-80. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι εξαιτίας της μεγάλης ανεργίας, πολλοί καπνεργάτες δούλευαν τζάμπα (κυρίως γυναίκες) έχοντας συμφωνήσει με τα αφεντικά να τους κολλάνε μόνο τα ένσημα στο ΤΑΚ (Ταμείο Ασφάλισης Καπνεργατών) για να μην χάνουν το δικαίωμα της περίθαλψης. (Σπ. Λιναρδάτου: «Πώς εφτάσαμε στην 4η Αυγούστου», εκδόσεις Θεμέλιο, 1965, σελ. 207-208).

9. Γρ. Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδόσεις Ικαρος 1955, τόμος Β΄, σελ. 423.

10. «Ριζοσπάστης», 9 Μάη 1936.

11. Γρ. Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδόσεις Ικαρος 1955, σελ. 424.

12. «Οι Καπνεργάτες και ο Μάης του '36», έκδοση «ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ Ν. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ», σελ. 43 .Βλέπε αναλυτικά για το μακελειό: «Ρ», Κυριακή 10/5/1936 και «Ο ηρωικός Μάης της Θεσσαλονίκης του '36 - χρονικό», εκδόσεις Σ.Ε. σελ. 39- 51. Για τον αριθμό των νεκρών υπάρχει διχογνωμία. Θεωρείται πως ήταν περισσότεροι αλλά δε βρέθηκαν τα στοιχεία τους. Λέγεται ότι η αστυνομία προχώρησε σε μυστική ταφή νεκρών για να αποφευχθεί η έκρηξη της λαϊκής αγανάκτησης που θα προκαλούσε η γνωστοποίηση των συνολικών στοιχείων γύρω από το μακελειό.

13. Ι. Μεταξά: «Το προσωπικό του Ημερολόγιο», εκδόσεις Γκοβόστη, τόμος Δ΄ σελ. 213.

14. Γρ. Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδόσεις Ικαρος 1955, τόμος Β΄ σελ. 425-426.

15. Σπ. Μαρκεζίνη: «Πολιτική Ιστορία της Συγχρόνου Ελλάδος», εκδόσεις Πάπυρος, τόμος 4ος, σελ. 304-307.

16. Η Κ.Ε. του ΚΚΕ άσκησε οξυτάτη κριτική στην Ενωτική ΓΣΕΕ και στον Κ. Θέο γι' αυτή τη συμβιβαστική πρακτική (Βλέπε: «Το ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 4ος, σελ. 375- 376).

17. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ», εκδόσεις Σ.Ε. σελ. 298-299.

18. Mark Mazower: «Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου», έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σελ. 371.

19. Βλέπε ολόκληρη την έκθεση: Γ. Ανρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις ΔΙΟΓΕΝΗΣ, σελ. 73-77.

20. «Το ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 4ος, σελ. 373.

21. Γρ. Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδόσεις Ικαρος 1955, τόμος Β΄ σελ. 422-423.

22. Γιάννη Ανδρικόπουλου: «Η Δημοκρατία του Μεσοπολέμου», εκδόσεις Φυτράκη, σελ. 221.

23. «Το ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 4ος, σελ. 372.

24. Γ. Ανδρικόπουλου, στο ίδιο, σελ. 217.


Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

RABBITLAB 2.0

ΔΕΥΤΕΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΧΟΡΟΥ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ + ΥΠΕΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

[ειδικό αφιέρωμα στο έργο του Νίκου Εγγονόπουλου]

15 – 30 ΜΑΪΟΥ 2018 

Σάββατο έως Κυριακή (εκτός Δευτέρας)

RABBITHOLE | ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ 20, ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ



13 ομάδες χορού εμπνέονται από πίνακες του φουτουρισμού και του υπερρεαλισμού

Το RABBITHOLE και  η ομάδα ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ διοργανώνουν και παρουσιάζουν για δεύτερη χρονιά το Φεστιβάλ σύγχρονου χορού με βάση την ζωγραφική – RABBITLAB 2.0.

Το Rabbitlab είναι μία σκέψη που δοκιμάστηκε τον Ιούνιο του 2017 με μεγάλη επιτυχία, προτείνοντας για πρώτη φορά ένα φεστιβάλ όπου θα συμμετέχουν ομάδες χορού των οποίων οι πρότυπες δημιουργίες θα στηρίζονται σε πίνακες ζωγραφικής αποκλειστικά. Εγκαινιάστηκε έτσι ένα ιδιόμορφο εγχείρημα το οποίο τείνει να γίνει θεσμός: ένα φεστιβάλ το οποίο προτείνει μια σύζευξη, μια συζήτηση μεταξύ των δύο τεχνών. Ένα φεστιβάλ χορού με συγκεκριμένη θεματολογία και έρευνα πάνω σε καθορισμένα πλαίσια  δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους θεατές όχι μόνο να προσεγγίσουν ξανά τον χορό και την ζωγραφική αλλά να γίνουν [και] συμμέτοχοι στον μεταξύ τους διάλογο.

Το Rabbitlab 2.0, θα πραγματοποιηθεί από τις 15 έως τις  30 Μαϊου 2018, παρουσιάζοντας την δουλειά 13 ομάδων χορού. Το φετινό θέμα του φεστιβάλ είναι δύο από τα μεγαλύτερα κινήματα του Μεσοπολέμου: ο Φουτουρισμός και ο Υπερεαλισμός. Παράλληλα, θα υπάρξει ειδικό αφιέρωμα στον Νίκο Εγγονόπουλο, ένα πολύπλευρου καλλιτέχνη, εισηγητή του κινήματος του Υπερεαλισμού στην Ελλάδα. Παραλληλα με το φεστιβάλ, θα πραγματοποιηθούν δράσεις, εργαστήρια και ομιλίες πάνω στο θέμα του και στη σχέση του χορού με τη ζωγραφική. Μεταξύ άλλων, θα πραγματοποιηθούν δύο εισηγήσεις από την ιστορικό τέχνης Χριστιάνα Γαλανοπούλου και τον σκηνοθέτη Γιώργο Σίμωνα και δύο workshops από την χορογράφο Άρτεμις Λαμπίρη και την σκηνοθέτιδα Τώνια Ράλλη.

Το Rabbitlab 2.0 παρουσιάζεται ως μια πρωτοπόρα και εξελιγμένη άποψη πάνω στο θέμα των Φεστιβάλ και σε πείσμα των καιρών, αποτελεί μια πρόταση απέναντι στην ανάγκη του σύγχρονου θεατή  να έρθει σε επαφή με την ουσιώδη πλευρά της Τέχνης. Μιας Τέχνης που έχει νόημα και πρέπει να γίνεται.



Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α  Π Α Ρ Α Σ Τ Α Σ Ε Ω Ν

Μ Α Ϊ Ο Σ  2 0 1 8

Τρίτη 15 Μαΐου

21:00 | Ομάδα ΡΑΔΙΑΤΕΡ - Φιλιππία Κοντογιαννακοπούλου | “Η περίπτωση ενός ονείρου”

22:15 | Βιβή Μπρακουμάτσου | "Αρτηρία"

Τετάρτη 16 Μαΐου

21:00 | Φ /2 - Βαρβάρα Μπαρδακά & Φώτης Τσαλουμάς | "Εμπειρία Ξένων Σωμάτων|51η"

22:15 | KN - ΚαρολίναΘελερίτη & ΝικολέταΚουτίτσα | “This is not what you see”

Πέμπτη 17 Μαΐου

21:00 | Μήδεια Κάστανου | "εμ-μένω"

22:15 | -

Παρασκευή 18 Μαΐου

21:00 | Ο Ω | "ΜΑΔΡΕΝ"

22:15 | Quo Vadis Dance Company | "Adspectus"

Σάββατο 19 Μαΐου

21:00 | Αριάδνη Παπαπαναγιώτου | "Το Πάρτυ"

22:15 | A(r)CT -Ελένη Παπαϊωάννου | "Αργήσαμε"

Κυριακή 20 Μαΐου

21:00 | Ηώς Αντωνοπούλου | "Discotheque"

22:15 | Ο Ω | "ΜΑΔΡΕΝ"

Τρίτη 22 Μαΐου

21:00 | QuoVadisDanceCompany | "Adspectus"

22:15 | Ομάδα ΡΑΔΙΑΤΕΡ - Φιλιππία Κοντογιαννακοπούλου | “Η περίπτωση ενός ονείρου”

Τετάρτη 23 Μαΐου

21:00 | Ε3 - Έμυ Αμερικάνου, Ερικέτη Ανδρεαδάκη, Ελένη Παπαϊωάννου | “Man in Bowler Hat”

22:15 | Αριάδνη Παπαπαναγιώτου | "Το Πάρτυ"

Πέμπτη 24 Μαΐου

21:00 | Niko Ilias König | "Incognito"

22:15 | ΙωάνναΤόλιου | "The Mystery of the Horizon"

Παρασκευή 25 Μαΐου

21:00 | Βιβή Μπρακουμάτσου | "Αρτηρία"

22:15 | Μήδεια Κάστανου | "εμ-μένω"

Σάββατο 26 Μαΐου

21:00 | -

22:15 | Φ /2 - Βαρβάρα Μπαρδακά & Φώτης Τσαλουμάς | "Εμπειρία Ξένων Σωμάτων|51η"

Κυριακή 27 Μαΐου

21:00 | ΙωάνναΤόλιου | "The Mystery of the Horizon"

22:15 | Ε3 - Έμυ Αμερικάνου, Ερικέτη Ανδρεαδάκη, Ελένη Παπαϊωάννου | ““Man in Bowler Hat”

Τρίτη 29 Μαΐου

21:00 | KN - Καρολίνα Θελερίτη & Νικολέτα Κουτίτσα | “Thisisnotwhatyousee”

22:15 | NikoIliasKönig | "Incognito"

Τετάρτη 30 Μαΐου

21:00 | A(r)CT - Ελένη Παπαϊωάννου | "Αργήσαμε"

22:15 | Ηώς Αντωνοπούλου | "Discotheque"

-------------------------------------

Υλικό και επιπλέον πληροφορίες για τα χορογραφικά έργα:

https://drive.google.com/drive/u/3/folders/1s9hTN0KLdi5MLWehdFzXd3tfnT9Y_UFS

Για το Φεστιβάλ:

http://www.rabbitholespace.com/rabbitlab-2-0



Πληροφορίες Rabbitlab 2.0

Από Τρίτη 15 Μαΐου έως Τετάρτη 30 Μαΐου (κάθε μέρα εκτός Δευτέρας) | 21.00 & 22.15

Rabbithole, Γερμανικού 20, Μεταξουργείο

Τιμές εισιτηρίων:

7€ - για μία παράσταση (διαθέσιμα στο ταμείο του θεάτρου, online &στο δίκτυο της Viva)

10€ - για μία ημέρα / δύο παραστάσεις (διαθέσιμα μόνο στο ταμείο του θεάτρου)

50€ - για όλες τις παραστάσεις (διαθέσιμα μόνο στο ταμείο του θεάτρου)

Τα εισιτήρια ημέρας / διαρκείας είναι διαθέσιμα μόνο στο ταμείο του θεάτρου (επικοινωνήστε στο 210 5249903 ή με email στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.).

Για να εξασφαλίσετε τις θέσεις σας, θα πρέπει να παραλάβετε τα εισιτήριά σας το αργότερο 20' πριν την έναρξη της πρώτης παράστασης που θέλετε να παρακολουθήσετε. Ώρες ταμείου: τις ημέρες του Φεστιβάλ, 18:30-22:30.

Οnline προπώληση : https://www.viva.gr/tickets/dance/rabbithole/rabbitlab-2/

& στα σημεία προπώλησης viva







 

Τραγούδια και φωνές που προλογίζουν την εποχή που η φύση μας υπενθυμίζει, πόσο όμορφη και πολύχρωμη γίνεται αυτή η γκρίζα πόλη όταν λουστεί με ήλιο!  

Η Παρασκευή 4 Μαίου, είναι η ημέρα που η Ανδριάνα Μπάμπαλη και ο Γιώργης Χριστοδούλου θα παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα που έχουν προετοιμάσει ειδικά για το Μικρό Παλλάς.

«Η  Ανδριάνα με τον Γιώργη κάνουν ντουέτο στην ευγένεια και στον τρόπο που αγαπούν  τη μουσική εδώ και πολλά χρόνια. Όταν τους  πρότεινα να συμμετέχουν στο project ένιωσα ότι απλά τους έδωσα μια μικρή αφορμή να συναντηθούν ως ντουέτο στην σκηνή και ξεκίνησαν να δουλεύουν την ιδέα αυτή για το «Ένα ντουέτο θα φέρει την Άνοιξη» με μεγάλη χαρά και λαχτάρα» λέει ο Πάνος Σουρούνης.

«Είμαι πολύ χαρούμενη γι’αυτή τη παράσταση.Τα τραγούδια είναι ένα κι ένα  και μου αρέσει που συνυπάρχουμε στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Νομίζω πως θα βγει κάτι πανέμορφο που εύχομαι να έχει συνέχεια» δηλώνει η Ανδριάνα.

Και ο Γιώργης Χριστοδούλου προσθέτει : « …είναι ένα πρόγραμμα στο οποίο κανείς από τους δυο μας δεν θα τραγουδήσει ούτε ένα τραγούδι μόνος του! Οι διφωνίες θα έχουν την τιμητική τους - Ναι, είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, χρειάζεται αρκετή προετοιμασία αλλά τώρα είπαμε πως ήρθε η ώρα να το τολμήσουμε. Μαζί μας στο πιάνο, το ακορντεόν και το κοντραμπάσο οι αγαπημένοι μου συνεργάτες και φίλοι, Χάρης Σταυρακάκης και Κώστας Κλάγκος!»

Εισιτήρια : Από 10 Ευρώ   www.ticket365.gr 

Παραγωγή : ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:  Παρασκευή  4 Μαϊου στις 21:00

Μικρό Παλλάς: Αμερικής 2 (CityLink)

Τηλέφωνο : 2103210025